GÜZEL KISMI DOYA DOYA SU İÇTİM UNUTULMAZ ANLARDI

Adım F.Ç 35 yaşındayım bir kamu kurumunda çalışmaktayım benim hikâyem tam 17 aylıkken kusmayla ortaya çıkıyor annem uzun bir dönem doktorlara muayeneye götürüyor aileme üretramda darlık olduğu ve cerrahi operasyon geçirmem gerektiği söyleniyor uzun bir dönem hastanede tedavi gördüm ilkokul zamanlarımda arkadaşlarımla oyun oynarken ben hep kusarak ve bulantılarıma engel olarak baş etmeye çalıştım bu artık benim üstümde bir kafdan gibiydi hiç üstümden çıkmıyor hep omuzlarımda bir ağırlık oluyordu. 2004 yılında artık tedaviler sonuçsuz kaldı ve doktorların diyalize girmek zorunda olduğumu söylediler bu gerçekle yüzleşmek kabul edilir bir şey değildi hani ateş düştüğü yeri yakarya öyle bir durumdu benim için ilk olarak böbrek bekleyen hasta listesine beni kaydetse de benim kaybedecek zamanım yoktu ve canım ailem canıma can katabilmek için babam böbreğinin bir tekini bana verdi. O anki duygularımı kelimelerle anlatmanın tarifi yok. EN GÜZEL KISMI DOYA DOYA SU İÇTİM UNUTULMAZ ANLARDI Ameliyatım gerçekleştikten sonra takriben 10 gün hastanede yattım babamın bana böbrek verdikten sonra sağlıklı olduğunu bilmekte ayrı mutlu etti nakil ekibi o kadar çok ilgileniyordu ki benimle aileden biri gibiydim o kadar çok su içtim herkes gibi yedim ben artık normal sağlıklı bir insandım herkes gibi sabah uyanınca işime gidiyordum sosyal hayatımda yaşıyordum. HER ŞEY 2 YIL SONRA SON BULDU Ameliyattan takriben 2 sene sonra tekrar sağlık problemlerim başladı doktorların kontrollerimde bir antikor (PRA) nın yüksek olduğu vücudumun savaşamadığı ve bu yüzden böbreğimin çalışamadığını söylediler tüm umutlarım yıkıldı. UMUT OLMADAN YAŞAM OLMAZ Böbrek kadavra listesine kayıtlı olduğum hastanede bana böbrek çıktı diye çoğu kez arandım bir şans bir umuttu belki o böbrek bana takılacak dedim ama bazen benden önceki hastalara takılmış oldu bezende enfeksiyon tespit edildiği için bana böbrek takılamadı ben yine de umudumu kaybetmedim anladım ki böbrek kadavra listesinde bekleyen her hastaya bir umutta olsa bir böbrek takıla bildi onlar adına mutlu oldum. UMUDUMU HİÇ YİTİRMEDİM TEKRAR NAKİL OLDUM Uzun dönem diyalize girince tekrardan böbrek nakli oldum nakil sürecinden sonra enfeksiyonlarla mücadele ettim bu defa de savaştım ama maalesef yine kazanamadım. HAYAT DEVAM EDİYOR YAŞAMAK İÇİN UMUDUMUZU KAYBETMEMEMİZ GEREKİYOR 17 Aylıkken başlayan mücadelemi 35 yaşıma geldim kaybetmedim ben tüm hastalara önerim umutlarını kaybetmesinler mutlaka ama mutlaka bir börek nakil merkezindeki kadavra listesine kayıt olsunlar. Çünkü böbrek nakli hastalarında olmazsa olmaz tek tedavi böbrek nakli olmak. Bu yüzden bizim gibi hastaların yaşamlarını sağlıklı devam ettirebilmeleri için bizler umutla organ beklemedeyiz. Tüm insanların organ bağışının önemini benim yaşam hikâyemde ne kadar önemli olduğunu anlatmak istedim sizlerde organ bağışı yaparak organ bekleyen hastalara umut olun bana duygularımı ifade etmemde aracı olan Derince Eğitim ve Araştırma Hastanesi Yönetimine, sorumlu organ nakli koordinatörüne ve Basın Yayın Halkla ilişkiler birimine teşekkür ederim.